ZDROWY TY – ZDROWE WŁOSY!

Przyczyn wypadania włosów może być wiele. Choć najczęściej wskazuje się na fizjologiczny proces starzenia, niewłaściwą pielęgnację oraz stres, to warto wziąć pod uwagę inne czynniki, które mogą osłabiać cebulki włosowe i powodować łysienie. Wśród chorób powodujących nadmierne wypadanie włosów dominują schorzenia o podłożu endokrynologicznym – powodem są zaburzenia w wydzielaniu hormonów. Inne często diagnozowane przyczyny łysienia stanowią przewlekłe choroby skóry. Do podobnych problemów prowadzić mogą niedokrwistość oraz zatrucia, np. metalami ciężkimi. Wypadanie włosów to nierzadko także skutek przyjmowania niektórych leków, w tym przeciwnowotworowych stosowanych w chemioterapii.

Łysienie a niedoczynność i nadczynność tarczycy
W przypadku niedoczynności tarczycy, fachowo określanej mianem hipotyreozy, dochodzi do spowolnienia przemiany materii, w tym także do obniżenia tempa, w jakim organizm reguluje funkcje wzrostu włosów. Niedoczynność tarczycy obniżająca metabolizm zwykle wiąże się ze wzrostem masy ciała, ogólnym zmęczeniem oraz problemami z koncentracją. Włosy, skóra i paznokcie także nie rozwijają się wówczas w należytym tempie.

W przypadku wzmożonego metabolizmu, który towarzyszy nadczynności tarczycy, również może dojść do wypadania włosów. Wskazane są wykonanie badań określających stężenie hormonów tarczycy oraz konsultacja z endokrynologiem. Regularne badanie stężenia hormonów tarczycy oraz przyjmowanie leków normujących ich poziom powinno poskutkować ograniczeniem utraty włosów.

Łysienie a toczeń układowy
Toczeń układowy to choroba immunologiczna, w rozwoju której organizm atakuje własne zdrowe tkanki. Toczeń wywoływać może między innymi bolesne obrzęki stawów, ogólne zmęczenie, owrzodzenia, zmiany skórne oraz gorączkę. Problem dotyczy zwłaszcza kobiet, szczególnie w wieku rozrodczym. U wielu osób cierpiących na toczeń układowy dochodzi do utraty włosów. Utrata ta może nie być ani gwałtowna, ani znaczna, niemniej zauważalna jest w czasie czynności pielęgnacyjnych.
Wypadaniu włosów często towarzyszy wysypka. Zmiany skórne mogą przybrać charakterystyczny dla tej choroby kształt motyla, wtedy też łysienie ma ostrzejszy przebieg. Konieczna jest wizyta u reumatologa i dermatologa.

Łysienie a zespół policystycznych jajników
Zespół policystycznych jajników (w skrócie PCOS polycystic ovary syndrome) jest jedną z najczęstszych endokrynopatii – stanów zaburzenia gospodarki hormonalnej. Choroba wpływa na funkcjonowanie całego organizmu. Stan ten powoduje zaburzenia równowagi hormonalnej, w których jajniki produkują zbyt wiele męskich hormonów. Dochodzi do tak zwanej androgenizacji. Zespół policystycznych jajników może być przyczyną niepłodności.
Objawami PCOS są najczęściej zaburzenia cyklu miesięcznego, trądzik, łojotok i owłosienie typu męskiego oraz w miejscach typowo męskich – na brzuchu, na twarzy i piersiach. Nadmierne działanie androgenów sprawia, że chore na PCOS mogą cierpieć na łysienie. Stopień łysienia zależy od stopnia zaburzeń hormonalnych. Konieczna jest wizyta u endokrynologa lub ginekologa, który zleci badania i wdroży odpowiednie leczenie. Jednym z pierwszych testów może być zbadanie poziomu dehydroepiandrosteronu.

Łysienie a łojotokowe zapalenie skóry głowy
Jak już wspomniano, różne choroby skóry mogą być przyczyną utraty włosów. Wśród schorzeń, które mogą sprzyjać łysieniu, należy wyróżnić łojotokowe zapalenie skóry, łuszczycę i grzybicę. Łojotokowemu zapaleniu skóry towarzyszy łojotok i zaczopowanie ujść mieszków włosowych – co może zainicjować proces zapalny. W łojotokowym zapaleniu skóry zmiany występują najczęściej w obrębie owłosionej skóry głowy. Czasem w przebiegu ŁZS zmiany pojawiają się także na twarzy, szczególnie w obrębie okolic fałdów nosowych i na policzkach. Skóra jest zazwyczaj zaczerwieniona. Charakterystyczny objaw stanowią szaro-żółte łuski. Jeżeli mamy do czynienia z procesem chorobowym zlokalizowanym na skórze owłosionej głowy, może dojść do łysienia. Nadmierne wypadanie włosów może przybrać charakter miejscowego lub rozlanego łysienia. Warto zaznaczyć, że w miarę stosowania odpowiednich środków włosy zaczynają odrastać. Niezbędne jest jak najszybsze wdrożenie do pielęgnacji etapu detoksykacji i oczyszczania skóry głowy.

Łysienie a niedokrwistość z niedoboru żelaza
Każde krwawienie, zarówno związane z miesiączką, jak i np. z powodu żylaków odbytu, niesie za sobą konieczność odtworzenia elementów morfotycznych krwi. W procesie powstawania krwinek czerwonych udział bierze żelazo. Do produkcji erytrocytów organizm zużywa nagromadzone zapasy żelaza. Pierwiastek ten jest składnikiem hemoglobiny – czerwonego barwnika. To właśnie hemoglobina uczestniczy w transporcie tlenu do komórek i dwutlenku węgla z tkanek do płuc. Stężenie hemoglobiny u mężczyzn jest wyższe niż u kobiet. Brak odpowiedniej ilości czerwonych krwinek zaburza transport tlenu do komórek w całym organizmie. Niedokrwistość z niedoboru żelaza objawia się uczuciem znacznego zmęczenia, osłabienia oraz bladością powłok skórnych. Niedokrwistości mogą towarzyszyć: ból głowy, trudności z koncentracją, męczliwość, apatia, wychłodzenie dystalnych części ciała, a także utrata włosów i osłabienie paznokci. Włosy przedwcześnie wypadają, stają się słabe, kruche i się łamią. Niezbędne jest wykonanie badań krwi, które pomogą potwierdzić rozpoznanie. Wskazane może być zbadanie hematokrytu lub poziomu ferrytyny. Należy uzupełniać dietę w pokarmy bogate w żelazo – rośliny liściaste, ryby oraz czerwone mięso. Na stan włosów dobrze wpłyną preparaty zawierające biotynę, cysteinę i oczywiście żelazo.